عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
وقت وداع فصل بهاران بگو حسین
در لحظههای بارش باران بگو حسین
شَمَمتُ ریحَکَ مِن مرقدِک، فَجَنَّ مشامی
به کاظمین رسیدم برای عرض سلامی
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
نمی ز دیده نمیجوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفهها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی