او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
پیشانیات
از میان دیوار میدرخشد
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمیفهمند عاقلها
آهسته میآید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیهام... بال و پرم آنجاست
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمانها بود
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست
خبر این بود که یک سرو رشید آوردند
استخوانهای تو را در شب عید آوردند
دلم میخواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگهای این دنیا روان هستید