افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
باید که تن از راحت ایام گرفتن
دل را، ز صنمخانۀ اوهام گرفتن
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت