ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است