چه در هیبت، چه در غیرت، چه در عشق، اولین هستی
که بر انگشتر فضل و شرف همچون نگین هستی
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
زندگی جاریست
در سرود رودها شوق طلب زندهست
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
در جام دیده اشک عزا موج میزند
در صحن سینه شور و نوا موج میزند
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفتهایم که غرق خجالتیم