رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد
پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد
کاروان رفت و اهلِ آبادی
اشک بودند و راه افتادند
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
تمام همهمهها غرق در سکوت شدند
خروش گریۀ او شهر را تکان میداد