ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
تا با حرم سبز تو خو میگیرم
در محضر چشمت آبرو میگیرم
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
جمعه برای غربت من روز دیگریست
با من عجیب دغدغۀ گریهآوریست
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
سر زد ز شرق معركه، آن تیغ گرمْسیر
عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر