ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را