خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
زهی آن عبد خدایی که خداییست جلالش
صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟