دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
ای خنجرِ آب دیده، ما تشنۀ کارزاریم
لببسته زخمیم اما در خنده، خونگریه داریم
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
ای دلنگران که چشمهایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
چه اعجازیست در چشمش که نازلکرده باران را
گلستان میکند لبخندهای او بیابان را
تویی پیداتر از پیدا نمییابیم پیدا را
چرا مانند ماهیها نمیبینیم دریا را
دمید گرد و غبار سپاهیان سحر
گرفت قلعۀ شب را طلیعۀ لشکر
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
با نگاه روشنت پلک سحر وا میشود
تا تبسم میکنی خورشید پیدا میشود
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
تمام همهمهها غرق در سکوت شدند
خروش گریۀ او شهر را تکان میداد
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت