هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
باز هم آدینه شد، ماندهام در انتظار
چشم در راه توام، بیقرارم، بیقرار
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
ای عشق! کاری کن که درماندند درمانها
برگرد و برگردان حقیقت را به ایمانها
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
شبی که نور زلال تو در جهان گم شد
سپیده، جامه سیه کرد و ناگهان گُم شد
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بعد از آن واقعهٔ سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوختهٔ کربوبلا سهم تو شد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد