آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
نشان در بینشانیهاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
صبوری به پای تو سر میگذارد
غمت داغها بر جگر میگذارد
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را