آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچهای نشست که سر منزل تو بود
سر تا به قدم آینۀ حسن خدایی
کارش ز همه خلق جهان عقدهگشایی
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
ای همه جا یار رسولِ خدا
محرم اسرار رسولِ خدا
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلومتر از امام عاشورا بود
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید