چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
میخواستم بیای با گلای انار
برات کوچهها رو چراغون کنم
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
بار بربندید آهنگ سفر دارد حسین
نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین
سلام ای طبیب طبیبان سلام
سلام ای غریب غریبان سلام
مرا از حلقۀ غمها رها کن
مرا از بند ماتمها رها کن
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
برپا شدهست در دل من خیمهٔ غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی!
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکههای گلوله گل دادهست
چکیدۀ گل رخسار مصطفی زهراست
عصارۀ نفحات خوش خدا زهراست
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش