گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
چه خوش باشد که راه عاشقی تا پای جان باشد
خصوصاً پای فرزند علی هم در میان باشد
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
زره پوشیده از قنداقه، بیشمشیر میآید
شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر میآید
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود