ای غم، تو که هستی؟ از کجا میآیی؟
هر دم به هوای دل ما میآیی
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
یادم آمد شب بیچتر وکلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
مرا از حلقۀ غمها رها کن
مرا از بند ماتمها رها کن
احساس از هفت آسمان میبارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
منِ شکسته منِ بیقرار در اتوبوس
گریستم همهٔ جاده را اتوبان را
نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو میآید
نفسهایم گواهی میدهد بوی تو میآید
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند
همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند
ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان
مثل تیری که رها میشود از دست کمان
با خودم فکر میکنم اصلاً چرا باید
رباب، با آب، همقافیه باشد؟
از نو شکفت نرگس چشمانتظاریام
گل کرد خارخار شب بیقراریام