سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی