تا نگردیدهست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشکبار
با ریگهای رهگذر باد
در خیمههای خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست