او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
میروم وادی به وادی رو به سوی کربلا
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
دلم تنهاست، ماتم دارم امشب
دلی سرشار از غم دارم امشب
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده