تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
در کولهبار غربتم یک دل
از روزهای واپسین ماندهست