وقتی تو نیستی، نه هستهای ما
چونان که بایدند، نه بایدها...
طلوع میکند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
شنیدن خبر مرگ باغ دشوار است
ز باغ لاله خبرهای داغ بسیار است
پرواز بیکرانه کشتیها
در ارتفاع ابر تماشاییست
ما را به حال خود بگذارید و بگذرید
از خیل رفتگان بشمارید و بگذرید
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرندههای دیگر برگشت
این روزها که میگذرد، هر روز
احساس میکنم که کسی در باد...
این جزر و مدِ چیست که تا ماه میرود؟
دریای درد کیست که در چاه میرود؟
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
سراپا اگر زرد و پژمردهایم
ولی دل به پاییز نسپردهایم
ای رسول خدای را همدم!
در حریم رسالتش مَحرم
ميان غربت دستان مکه سر بر کرد
مُحمّد عربى، مکه را منوّر کرد
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
ای بانویی که زنده شد عصمت به نام تو
پیک خداست حامل عرض سلام تو
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
چشمها پرسش بیپاسخ حیرانیها
دستها تشنهٔ تقسیم فراوانیها
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست