ایران! پر از آیینه و لبخند بمانی
همسایۀ خورشید چو «الوند» بمانی
خط به خط احبار در تورات، سرگردان تو
راهبان هر واژه در انجیل، بی‌سامان تو
از خودم می‌پرسم آیا می‌شود او را ببینم؟
آن غریب آشنا را می‌شود آیا ببینم؟
قدم قدم همه‌جا آمدم به دنبالت
نبوده‌ام نفسی بی‌خبر از احوالت
تکبیر می‌گفتند سرتاسر، ذَرّات عالم هم‌زبان با تو
گویا زمین را بال و پر دادی، نزدیک‌تر شد آسمان با تو
گردۀ مستضعفین شد نردبان عده‌ای
تنگناهای زمین شد آسمان عده‌ای
تو سرزمین مقدس تو باصفا بودی
تو جلوه‌گاه مقامات انبیا بودی
میزبان تو می‌شود ملکوت؟
یا ملائک در آستان تواند؟
از چشم‌های تارمان اشک است جاری
ای آسمان حق داری این‌گونه بباری
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
تو آن رازی که تا روز جزا افشا نخواهد شد
شب قدری تو! هرگز مثل تو پیدا نخواهد شد
خورشید به قدر غم تو سوزان نیست
این قصّۀ جان‌گداز را پایان نیست
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بی‌زوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
در کوچه‌های نگاهت، ای کاش می‌شد قدم زد
در شرح قرآن چشمت، آیه به آیه قلم زد
به تپش آمده با یاد تو از نو کلماتم
باز نام تو شده باعث تجدید حیاتم
غمگین مباش ای هم‌نفس که همدمی نیست
عشق علی در سینه‌ات جرم کمی نیست
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد
