کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
زینب فرشته بود و پرخویش وا نکرد
این کار را برای رضای خدا نکرد
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
تو کیستی که عقل مجنون توست
عشق به تو عاشق و مدیون توست
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
حسین بود و تو بودی، تو خواهری کردی
حسینِ فاطمه را گرم، یاوری کردی
سبز است باغ نافله از باغبانیات
گل کرد عطر عاطفه با مهربانیات