باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
ما خانه ز غیر دوست پیراستهایم
از یُمن غدیر محفل آراستهایم
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری