چه اضطراب و چه باکى ز آفتاب قیامت
که زیر سایۀ این خیمه کردهایم اقامت
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
ای بزرگ خاندان آبها
آشنای مهربان آبها
شکر خدا دعای سحرها گرفته است
دست مرا کرامت آقا گرفته است
ستاره بود و شفق بود و فصل ماتم بود
بساط گریه برای دلم فراهم بود
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
برگرد ای توسل شبزندهدارها
پایان بده به گریۀ چشمانتظارها
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است