ای شهید بیگناه
ای شهید مشهد چراغ
کربلا
شهر قصههای دور نیست
شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم
اسیر عصمت تو آسیهست، مریم هم
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
عمریست گفتهایم به عشق تو یا علی:
«یا مَظهرَ العَجائِبُ یا مرتضی علی»
دلم کجاست تا دوباره نذر کربلا کنم
و این گلوی تشنه را شهید نیزهها کنم
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند