تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
شبی هم این دل ما انتخاب خواهد شد
برای خلوت اُنست خطاب خواهد شد
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
عطش از خشکی لبهای تو سیراب شده
آب از هُرم ترکهای لبت آب شده
شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
این چشمها به راه تو بیدار مانده است
چشمانتظارت از دم افطار مانده است
قحطی عشق آمده باران بیاورید
باران برای اهل بیابان بیاورید
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
خبری میرسد از راه، خبر نزدیک است
آب و آیینه بیارید سحر نزدیک است
آنان که مشق اشک مرتب نوشتهاند
با خط عشق این همه مطلب نوشتهاند
ای آنکه نیست غیر خدا خونبهای تو!
خونِ سرشکستهٔ من رونمای تو
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
باید به قدّ عرش خدا قابلم کنند
شاید به خاک پای شما نازلم کنند
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود
دنیای بیامام به پایان رسیده است
از قلب كعبه قبلۀ ایمان رسیده است
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت