از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت