سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
صدای بال ملائک ز دور میآید
مسافری مگر از شهر نور میآید؟
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری