ای شهید بیگناه
ای شهید مشهد چراغ
وقتی که شدهست عاشق مولا، حر
ای کاش نمیشد این چنین تنها، حر
شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
با اینکه دم از خطبه و تفسیر زدی
در لشکر ابن سعد شمشیر زدی
حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم
اسیر عصمت تو آسیهست، مریم هم
باران شده بر کویر جاری شده است
در بستر هر مسیر جاری شده است
وقتی که زمین هنوز از خون دریاست
در غزه، یمن، هرات... آتش برپاست
وقتی که در آخرالزمان حیرانم
وقتی که خودم بندۀ آب و نانم
گرچه صد داغ و هزاران غم سنگین داریم
چشم امّید به فردای فلسطین داریم
بی تو چگونه میشود از آسمان نوشت؟
از انعکاس سادۀ رنگینکمان نوشت؟
داشت میرفت لب چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... اما دست...
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
عمریست گفتهایم به عشق تو یا علی:
«یا مَظهرَ العَجائِبُ یا مرتضی علی»
عشق تو در تمامی عالم زبانزد است
بیعشق، حال و روز زمین و زمان بد است
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
گفتند از شراب تو میخانهها به هم
خُمها به وقت خوردن پیمانهها به هم