نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای آن‌که عطر در دل گل‌ها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
به‌جز رحمت پیمبر از دری دیگر نمی‌آمد
ولو نجرانیان را تا ابد باور نمی‌آمد
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
هرچند که رفتن تو غم داشت، عزیز!
در سینۀ تو عشق، حرم داشت عزیز
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آن‌که تشنه سر به بیابان گذاشتی
تقسیم کن یک بار دیگر آنچه داری را
در سجدۀ خود شور این آیینه‌کاری را
هرچند درک ناقص تاریخ کافی نیست
در اینکه حق با توست اما اختلافی نیست
کنار فضّه صمیمانه کار می‌کردی
به کار کردن خود افتخار می‌کردی
باید که گناه را فراموش کنیم
قدری به سکوت قبرها گوش کنیم
