نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
تو را کشتند آنها که کلامت را نفهمیدند
خودت سیرابشان کردی مرامت را نفهمیدند
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
ما خانه ز غیر دوست پیراستهایم
از یُمن غدیر محفل آراستهایم
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
ندیدم چون محبتهای مادر
فدای شأن بیهمتای مادر
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی