سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
لحظهاى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّتها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حقنما را
آن که نوشید می از جام بلا کیست؟ حسین
آن که کوشید به یاری خدا کیست؟ حسین
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن میگفت با خود کعبه، زینسان
هرکه با پاکدلان، صبح و مسایی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفایی دارد
يارب از فرط گنه، نامهسياهم چه كنم
گر نبخشى ز ره لطف گناهم، چه كنم
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
پیرمردی، مفلس و برگشتهبخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم
نه تنها سر، برایت بلکه از سر بهتر آوردم
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
ای که عمریست راه پیمایی
به سوی دیده هم ز دل راهیست
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی