مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
زهی بهار که از راه میرسد، اینبار
که ذکر نعت رسول است بر لب اشجار
جمعه برای غربت من روز دیگریست
با من عجیب دغدغۀ گریهآوریست
بر روی نیزه ماه درخشان برای چه؟
افتاده کنج صومعه قرآن برای چه؟
علی بود و همراز او فاطمه
و گلهای روییده در باغشان
این ماه کیست همسفر کاروان شده؟
دنبال آفتاب قیامت روان شده
خدا جلال دگر داد ای امیر تو را
که داد از خم کوثر، میِ غدیر تو را
این کیست که آقای جوانان بهشت است؟
نامیست که بر کنگرۀ عرش نوشته است
چه جانماز پی اعتكاف بر دارد
چه ذوالفقار به عزم مصاف بر دارد