آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به دریا بنگرم، دریا تو بینم
دلا غافل ز سبحانی، چه حاصل؟
مطیع نفس و شیطانی، چه حاصل؟
خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یکدم مو نگشتُم شاد از این دل
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟