رنگ سیاه و سرخِ تو را دارند
اینروزها تمام خیابانها
تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟