پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت