روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
لالۀ سرخی و از خون خودت، تر شدهای
بیسبب نیست که اینگونه معطر شدهای
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
«بشنو از نی چون حکایت میکند»
شیعه را در خون روایت میکند
تا در حریم امن ولا پا گذاشتهست
پا جای پای حضرت زهرا گذاشتهست
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين