زینب اگر نبود حدیث وفا نبود
با رمز و راز عشق کسی آشنا نبود
در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
قسمت این بود که با عشق تو پرواز کنم
و خدا خواست که بیدست و سر، آغاز کنم
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
حق روز ازل کل نِعَم را به علی داد
بین حکما حُکمِ حَکَم را به علی داد
در مأذنه گلبانگ اذان پیدا شد
آثار بهار بیخزان پیدا شد
دیر شد دیر و شب رسید به سر
یارب! امشب نکوفت حلقه به در
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز
نهضتت مایهٔ الهام جهان است هنوز
روشن از روی تو آفاق جهان میبينم
عالم از جاذبهات در هيجان میبينم