ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
شب به شب ماه به یاد لب عطشان حسین
میکشد آه به یاد لب عطشان حسین
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
ای رهنمای گم شدگان اِهْدِنَا الصِّراط
وی نور چشم راهروان اِهْدِنَا الصِّراط
در دل شب خبر از عالم جانم کردند
خبری آمد و از بیخبرانم کردند
عاشقی در بندگیها سربهراهم کرده است
بینیاز از بندگان، لطف الاهم کرده است
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
آتشی در خرمن شوریدگان انداختی
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
خم ابروی تو محراب رکوع است و سجودم
بیخيال تو نباشد نه قيامم نه قعودم
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
ز هرچه غير يار اَسْتغفرالله
ز بودِ مستعار استغفرالله
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد