به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
ز هرچه بر سر من میرود چه تدبیرم
که در کمند قضا پایبند تقدیرم
...ای صبح را ز آتش مهر تو سینه گرم
وی شام را ز دودۀ قهر تو دل چو غار
ای به سزا لایق حمد و ثنا
ذات تو پاک از صفت ناسزا
از ابتدای کار جهان تا به انتها
دیباچهای نبود و نباشد بِه از دعا
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد