شادی هر دو جهان بیتو مرا جز غم نیست
جنت بیتو عذابش ز جهنم کم نیست
غروب نیست خدایا چرا هلال دمیده؟
هلال را به سرِ نیزه وقت ظهر که دیده!
حسی درون توست که دلگیر و مبهم است
اینجا سکوت و ناله و فریاد درهم است
خوشا آنکس که امشب در کنار کعبه جا دارد
به سر شور و به دل نور و به لب ذکر خدا دارد
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
دیدیم جهان بیتو به بن بست رسید
هر قطره به موجها که پیوست رسید
مرگ من بود دمی کز تو جدایم کردند
در همان گوشۀ گودال فدایم کردند
دل میبرد از گنبد خضرا شالش
آذین شده کربلا به استقبالش
کعبه، یک زمزم اگر در همه عالم دارد
چشم عشّاق تو نازم! که دو زمزم دارد