توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندیات
که بخشی مقام رضامندیات
در کالبد مرده دمد جان چو مسیحا
آن لب که زمینبوسی درگاه رضا کرد
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
بر عهد بزرگ خود وفا کرد عمو
نامرد تمام کوفیان، مرد عمو
خدایا دلی ده حقیقتشناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس