پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
کنار دل و دست و دریا، اباالفضل
تو را دیدهام بارها، یا اباالفضل
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم