وقتی که شدهست عاشق مولا، حر
ای کاش نمیشد این چنین تنها، حر
با اینکه دم از خطبه و تفسیر زدی
در لشکر ابن سعد شمشیر زدی
وقتی که زمین هنوز از خون دریاست
در غزه، یمن، هرات... آتش برپاست
وقتی که در آخرالزمان حیرانم
وقتی که خودم بندۀ آب و نانم
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بیخبر ماندم
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
هرچند در شهر خودت تنهایی ای قدس
اما امید مردم دنیایی ای قدس