ای که چون چشمت، ستاره چشم گریانی نداشت
باغ چون تو، غنچۀ سر در گریبانی نداشت
ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
نام گرامیاش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
بی نور خدا جهان منّور نشود
بی عطر محمّدی معطّر نشود
غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
چشمان جهان محو تماشایت بود
ایثار چکیدهای ز تقوایت بود
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
چون سرو همیشه راست قامت بودی
معنای شرافت و شهامت بودی
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
ای آنکه نور عشق و شرف در جبین توست
روشن، سرای دل ز چراغ یقین توست
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
آنکه در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
شبنشینانِ فلک چشم ترش را دیدند
همهشب راز و نیاز سحرش را دیدند
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
عجب فضائل عرشی، عجب کمالی داشت
چه قدر و منزلت و جلوه جلالی داشت
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شبشکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت