چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
در وصف تو کس، روشن و خوانا ننوشتهست
ای هر که نویسد ز تو، گویا ننوشتهست!
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
بعد از آن غروب تلخ، جان زخمی رباب
بیتو خو گرفته با زخمههای آفتاب
دوباره پیرهن از اشک و آه میپوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه میپوشم
از سمت حرم شنیدهام میآید
با تیغ دو دم شنیدهام میآید
دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت