عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
معراج تکلم است امشب، صلوات
ذکر لب مردم است امشب: صلوات
با گریه نوشت... با چه حالی میرفت
آن توبهسرشت... با چه حالی میرفت
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شدهست
لبخند مهی منیر تکرار شدهست
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
ای سرو که با تو باغها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند
در نالۀ ما شور عراقی ماندهست
در خاطره یک باغ اقاقی ماندهست
ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
دل آیینه، گریان بقیع است
غم و اندوه، مهمان بقیع است
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
اسلام جز به مهر تو جانی به تن نداشت
عصمت به غیر نام خدیجه سخن نداشت
اجل چون سایهای دور و برش بود
و شمشیر بلا روی سرش بود
سامرا، امشب مدینه میشود مهمان تو
آسمانها اشک میبارند بر دامان تو
امشب میان گریه و لبخند خود گمم
سرشار از طلوع بهار تبسمم