باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
ای مدنی برقع و مکی نقاب
سایهنشین چند بود آفتاب
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت