نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت